- αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι Εθνικοσοσιαλιστής -
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν συμμετείχε στον Μεγάλο Πόλεμο στο πλευρό των Εθνικοσοσιαλιστών ─τουλάχιστον, δεν το έπραξε με οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν είχε καν την εκτεταμένη αλλού εθνικοσοσιαλιστική διανόηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τη Σίτσα Καραϊσκάκη, ή τον Ευάγγελο Κυριάκη, ή τον Ιωάννη Συκουτρή (για την ακρίβεια, αυτοί μας ξελασπώνουν).
Κανενός μας ο παππούς δεν ήταν στα SS. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε την εθνικοσοσιαλιστική παράδοση άλλων χωρών. Αυτό, δυστυχώς, έχει οδηγήσει ορισμένους επίμονα να προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το νόημα του Εθνικοσοσιαλισμού, είτε «ελληνοποιώντας» τον, είτε παρουσιάζοντάς τον σαν ένα ξένο προϊόν. Στο πλαίσιο αυτό, λείπουν οι αναφορές στον Αδόλφο Χίτλερ, ή, ακόμη, γίνεται προσπάθεια υποτίμησης της αξίας του (λες και είναι δυνατόν να υποτιμηθεί), με συνέπεια την εκδήλωση συμπλεγματικών συμπεριφορών όπως είναι ο στρασσερισμός, η αριστερή «ερμηνεία» και «προσέγγιση» του Εθνικοσοσιαλισμού (!), ο ελληνοκεντρικός εθνικισμός που επιχειρεί να αναγορεύσει σε πρότυπο και ηγέτη των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών τον Ιωάννη Μεταξά (!!), και σε θεωρητικούς τους Π. Γιαννόπουλο και Ι. Δραγούμη (!!!).
Αυτές οι συμπεριφορές στόχο έχουν να πλήξουν τον Εθνικοσοσιαλισμό. Γι’ αυτό και όταν εθνικισμός δεν καταφέρνει τον στόχο του, τότε ενεργοποιείται ο εθνο-μπολσεβικισμός, στρασσερισμός, οτιδήποτε θα προκαλέσει ιδεολογική σύγχυση και θα απομακρύνει τους νεώτερους (που για τους ενορχηστρωτές αυτού του σχεδίου είναι «κρέας για τα κανόνια») από τον Εθνικοσοσιαλισμό.
Ο παππούς μου, λοιπόν, δεν ήταν στα SS, αλλά δεν σκοπεύω να το κουβαλήσω αυτό ως ενοχή. Δεν πιστεύω στα προπατορικά αμαρτήματα.
Και ας μην ξεχνάμε: μπορεί οι παππούδες μας να μην ήταν στα SS, αλλά οι απώτεροι πρόγονοί μας έθεσαν τα πνευματικά θεμέλια, ώστε να δημιουργηθεί κάποτε ένα Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα, ή όπως είπε και η Σάβιτρι Ντέβι (Ελληνίς από πατέρα): Το κίνημα είναι νέο, αλλά οι ιδέες είναι παλιές.
