alt


Πέρασαν 2.014 τουλάχιστον χρόνια από τότε που το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου έγινε ένας απρόσμενος εφιάλτης.
Λίγο πριν ο Ελληνισμός με όλο το μεγαλείο του, έδινε πολιτιστικές και μη μάχες, για την πνευματική άνοδο του τότε Βαρβαρικού κόσμου.
Ο Χρυσός Αιώνας του Περικλέους, ο Μέγας Αλέξανδρος κ' εκατοντάδες ακόμη παραδείγματα μιλάνε γι' αυτό.
Και ξαφνικά έπεσε σκοτάδι στην πατρίδα μας και οι βάρβαροι Βυζαντινοί κατακτητές άρχισαν την καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού!!
 Πρώτος λήπτης βέβαια της Εβραϊοχριστιανικής αυτής ''Αγάπης'' ο Ελληνισμός και οι λατρεύοντες αυτών. Από το 301 μ.Χ. δηλαδή για 81 συνεχή χρόνια, κυνηγήθηκε, συλήθηκε κ' γκρεμίστηκε κάθε τι το Ελληνικό σε ολόκληρο του τότε ''Πολιτισμένο κόσμο''.
Το 75% των Απανταχού Ελλήνων πού αριθμούσε 15.000.000 ψυχές, σύμφωνα με την επίσημη Ιστορία του φιλοχριστιανού Παπαρηγόπουλου, σταυρώθηκαν, κρεμάστηκαν, σουβλίστηκαν, σφαγιάστηκαν, εκτελέστηκαν με κάθε είδους τρόπο. Ήταν τόση η ερήμωση της Χερσονήσσου του Αίμου, πού ο περιηγητής Παυσανίας δηλώνει: Μπορούσες να περπατάς και μία ολόκληρη ημέρα χωρίς να συναντήσης ούτε έναν άνθρωπο.
Οι Ελληνικοί ναοί γκρεμίστηκαν εκ' θεμελίων και όπου δεν χτίστηκε ''Χριστιανικός'' θάφτηκαν κάτω από τόνους χώματος.
Στο παρακάτω χρονικό, παραθέτουμε, με διασταυρωμένα στοιχεία από Ιστορικούς της εποχής, την ''έμπρακτη αγάπη'' του Εβραιοχριστιανισμού στον Παγκόσμιο Πολιτισμό.
301-302
Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη "φωτιστής της Αρμενίας", εκμεταλλευόμενος στην διάρκεια μίας "θεομηνίας" την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, βαπτίζει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ Γ (τον "Μέγα"). Ο Τιριδάτ, εμπνεόμενος από τον Προφήτη Ελάϊα (Ηλία, "Θεός μου είναι ο Γιαχβέ") στο Καρμίλλον όρος, διατάσσει την κατασφαγή του εθνικού ιερατείο υ και την μετατροπή όλων των Ναών του Μίθρα, της Αναίτιδος, του Ορμούσδ και των διαφόρων Ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος.
Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυθείσες πριν από αιώνες από τους Ελληνιστές ηγεμόνες της, πυρπολούνται ως... "κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως". Ο Γρηγόριος στέφεται πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προσηλυτιστών από τη Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία μετατρέπεται πλέον στο πρώτο στην ιστορία χριστιανικό Κράτος.
309
Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.
312
Πρώτη και υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Στις 28 Οκτωβρίου, ο ηλιολάτρης Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος κατανικά τον επίσης εθνικό αντίπαλό του Μαξέντιομε χριστιανικά εμβλήματα στις ασπίδες των κυρίως Γαλατών στρατιωτών του. Οι ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας δέχονται συνεχείς επιθέσεις του χριστιανού βασιλιά της Αρμενίας ως αντιπερισπασμό στην προσπάθεια του Μαξιμίνου Ντέα να διαλύσει τους χριστιανούς των περιοχών που διοικεί.
313 alt
Δεύτερη υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον εθνικό Αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνου Ντέα. Τα στρατεύματά του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το "Summe Sacte Deus!" ("Ω Ανώτατε και Άγιε Θεέ!"). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη Ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτοκτονεί μετά από 3-4 μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ' αγάλματά του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτιθέμενος "των χριστιανών φίλος" Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στον όνομα του Θεού των χριστιανών αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία τουλάχιστον του Ευσεβίου, έψαλλαν το "Deus Summus Salvator!" ("Ω Θεέ Ανώτατε Σωτήρα!"). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι Αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος εγγυώνται και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στην Ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί, πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί "δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών". Ο Άγιος Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του "ειδωλολατρικού" κόσμου με.., φωτιά (.,,).
314
Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με... μαγεία και.,. λατρεία του Σατανά των χριστιανών.
315
Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Αnnales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό "εξορκιστή" επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστιανισμό. Η θαυματοποιία του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιο δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της "πνευματικός".  alt
319
Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.
324
Ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο ιερό όρος
Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά.
326
Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους "πνευματικούς" της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, "ανακάλυψε" (με τη βοήθεια φυσικά... Εβραίων ραβίνων!!) άθικτο τον λεγόμενο Τίμιο Σταυρό.
Με προτροπή της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του στην κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιούπολη).
330
Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που του υπέδειξαν οι αστρολόγοι (11 Μαΐου, ".Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική") μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των εθνικών.
331
ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των "ειδωλολατρικών" Ναών.
335
Εγκαίνια της Εκκλησίας του Αγίου Τάφου, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης, που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327. Για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα τα εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνovται ως... υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους(...) όλοι οι "μάγοι και μάντεις", και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνικό ς φιλόσοφος Σώπατρος, που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας και είχε συγκεντρώσει πάνω το μίσος των χριστιανών αυλικών.
337
Ο ετοιμοθάνατος Κωνσταντίνος βαπτίζεται από τον αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο Νικομηδείας.
341
Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος lούλιος Κωνσταντίνος κηρύσσει διωγμό "κατά των μάντεων και των Ελληνιζόντων". Πολλοί εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται
346
Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της "γοητείας" (μαγείας).
353
"Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων.
354
Νέο έδικτο του Κωνσταντίου επαναλαμβάνει την απαγόρευση επί ποινή θανάτου της λατρείας δια των θυσιών και αγαλμάτων και διατάσσει το σφράγισμα όλων των εθνικών Ιερών ή τη βεβήλωσή τους με παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυβευτήρια ή πορνοστάσια. Ο επίσκοπος Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει σαν εορτή της Γεννήσεως τις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι εθνικοί εόρταζαν παλαιότερα τη γέννηση του Θεού Ανικήτου Ηλίου (SoI Ιπνίctus).
355
Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο lούλιο Κωνσταντίνο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια δικαστήρια.
354
Νέο έδικτο του Κωνσταντίου με το οποίο "επιβάλλει αύθις την ποινήν του θανάτου εις τους θύovτας.., και τα Ιερά και τους Ναούς τους μεν έκλεισε τους δε κατέσκαψε" όπως γράφει ο Λιβάνιος. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των "ειδωλολατρών". Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις μεγάλων βιβλιοθηκών.
356
Ο Kωνστάvτιoς δια νόμου επιβάλλει το κλείσιμο όλων των "ειδωλολατρικών ναών". Ταυτόχρονα απαγορεύει φυσικά και τις θυσίες που ετελούντο σ' αυτούς. Η ποινή για τους παραβάτες είναι ο θάνατος.
357
Ο Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει τον Ναό του Θεού Απόλλωνος, φυλακίζει τους ιερείς και αφαιρεί τον βωμό της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου. Η Θεά Νίκη (Βικτόρια) αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού (284-305) τμήμα της ανωτάτης Τριάδος (Jupiter, Hercules, Victoria) του Πανθέου των εθνικών.
359
Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως... "μαγική", θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα Ιερά της. Στη Σκυθούπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα "στρατόπεδα θανάτου", οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.
360
Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριου του 360, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδαγμένος στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355) νικητής των Αλαμάνων, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες "Γαλατικές Εκστρατείες" του (356-359), στέφεται Αυτοκράτωρ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες.
361-362
Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτο­ρα /ουλιανό που μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (lnvective versus Julianus, /58-61) διαμαρτύρεται ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την...χαρά του μαρτυρίου(...)
362
Ο lουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας των λει­ψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας, πουυποτίθεται ότι είχε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στηνπραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανόαυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιογια τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρνηθεί την
"θεία κοινωνία", Lieu, 1989, σελ. 4Cool. Χριστιανοί ε­μπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυν­ση των λειΨάνων. Στις 2610υνίου, ο Ιουλιανός δολο­φονείται άνανδρα από χριστιανό ακόλουθό του, ενώπολεμά κατά των Περσών.
364
Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας.
364
Στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η εθνική λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των εθνικών προστίθεται ο κατακομματιασμός των πλευρών με σι­δερένια άγκιστρα. Με θάνατο τιμωρούνται και οι
σπλαχνοσκοπήσεις: sileat omnibus perpetuo dividandi curiositas ("για να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια"). Με τρία διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον lουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανάτου για τους αστρολόγου ς και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα.
365
Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες.
367
Ο εθνικός Βέπιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.
370
Ο αυτοκράτωρ Βάλης εξαπολύει μεγάλο διωγμό κα­τά των εθνικών σε ολόκληρη την Ανατολική Αυτοκρατορία με κέντρο την Αντιόχεια (όπου μαρτυρούν ο πρώην κυβερνήτης Φιδούστιος, οι ιερείς Ιλάριοςκαι Πατρίκιος κ.α.). Σωροί βιβλίων καίγονται στις πλα­τείες και θανατώνονται ή βασανίζονται χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που απλώς αρνούνται να προδώσουν την λατρεία των προγόνων τους. Στα θύματα του διωγμού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι επιφανείς συνεργάτες του lουλιανού (Ορειβάσιος, Σαλλούστιος, Πηγάσιος, κ.α.). Μετά από φρικτά βασανιστήρια καίγεται ζωντανός ο φιλόσοφος Σιμωνίδης και αποκεφαλίζεται, στις 12 Μαρτίου, ο φιλόσοφος Μάξιμος.
370-371
Ο αυτοκράτωρ της Δύσεως Βαλεντινιανός που "μισούσε τους καλοντυμένους, τους μορφωμένους, τους πλούσιους και τους ευγενείς" (όπως υπογραμ­μίζει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος) , εξαπολύει μεγάλο διωγμό κατά των Ρωμαίων εθνικών. Χιλιάδες εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και όλων η περιουσία κατάσχεται και αποδίδεται στην Εκκλησία.
372
Ο κατεχόμενος από υστερικό φόβο προς την μαγεία αυτοκράτωρ Βάλης, εξουσιοδοτεί τον ανθύπατο Α­σίας Φήστο να αφανίσει όλους τους εθνικούς και ταέργα τους. Έντρομοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνεμόνοι τους τις βιβλιοθήκες για να γλυτώσουν. Οι υ­πόλοιποι παραδίδονται στους δήμιους.
373
Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρα­κτικών και της Αστρολογίας. Πρωτοχρησιμοποιείταιο όρος pagani (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) ως ταπεινωτικός προσδιορισμός των εθνικών.
375
Ο "Άγιος" Μαρτίνος ολοκληρώνει την καταστροφή των εθνικών Ιερών της Γαλατίας και κτίζει πάνω στα ερείπια μοναστήρια. Οι χριστιανοί της Ανατολικής Αυ­τοκρατορίας κλείνουν το Ασκληπιείο της Επιδαύρουκαι ποινικοποιούν ακόμη και τις παράλληλες εκδη­λώσεις της εκεί λατρείας, συμπεριλαμβανομένωντων θεατρικών παραστάσεων.
376
Ο άβουλος αυτοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός επι­τρέπει στην χριστιανική κοινότητα της Ρώμης να κα­ταστρέψει πολλά Μιθραία και Ιερά των παραδοσιακώνεθνικών λατρειών μέσα στην "Αιώνια Πόλη", καταργείτο αφορολόγητο των κτημάτων που ανήκουν στα "ει­δωλολατρικά" ιερατεία, απαγορεύει την κληροδότη­ση νέων περιουσιών σε αυτά και κατάσχει όλη την κι­νητή τους περιουσία. Επίσης, υπό την καθοδήγησητων επισκόπων Αμβροσίου και Δαμάσου, διατάσσει τηνέα απομάκρυνση του Βωμού της Νίκης από την αί­θουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου όπου τον είχε ε­πανατοποθετήσει ο Ιουλιανός. Επίσης απαρνείται δη­μοσίως τον τίτλο του Pontifex Maximus, ως αξίωματων "ειδωλολατρών". Το αποκηρυχθέν αξίωμα ωστό­σο ιδιοποιείται αμέσως ο επίσκοπος Δάμασος και α­πό εκεί περνά έκτοτε στην Παποσύνη της Ρώμης.
378
Με νόμο του χριστιανού επάρχου του Πραιτωρίου Γράκχου και προγραφή όλων των ιερών του Θεού Μί­θρα, τα ανά την Αυτοκρατορία "Μιθραία" κατεστρέ­φονται από τους χριστιανούς με φωτιά και θάβονται.
380
Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χρι­στιανικής. Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στοεξής "σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί". Ο επί­σκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται νακαταστρέψει όλους τους Ναούς των εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες. Οι αρχη­γοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί. Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο Ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95χρονος Ιερο­φάντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ε­λευσινίων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γης βα­σιλείας του πνευματικού σκότους. Ο αυτοκράτωρ Θε­οδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του "παράφρονες" ό­λους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα τηςΑγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τιςθελήσεις της Εκκλησίας.
381
Με νέο νόμο ορίζεται, ότι οι Χριστιανοί που θα επέστρεφαν στην Ελληνική θρησκεία θα ετιμωρούντο μεστέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
381
Στις 2 Μα'ίου, εκδίδεται από τον Θεοδόσιο ο νόμος κατά των "αποστατών" που τιμωρεί με πλήρη στέρη­ση ατομικών δικαιωμάτων όλους τους πρώην χρι­στιανούς που απογοητευμένοι από την χριστιανικήμισαλλοδοξία αποκηρύσσουν μαζικά την κρατούσαθρησκεία και επιστρέφουν στην ανεκτική και κατα­φάσκουσα ζωή, την εθνική και παραδοσιακή λατρεία.
381
Στις 21 Δεκεμβρίου, εκδίδεται έδικτο του Θεοδοσί­ου με το οποίο απαγορεύεται κάθε θυσία ή απλή επί­σκεψη σε εθνικούς Ναούς. Κύμα λεηλασιών, βεβη­λώσεων, πυρπολήσεων και κάθε είδους καταστρο­φών σαρώνει από άκρου σε άκρο της Ανατολικής Ρω­μα'ίκής Αυτοκρατορίας τους Ναούς, τα μνημεία και τις βιβλιοθήκες των Εθνικών. Στην Κωνσταντινούπολη μετατρέπεται σε πορνοστάσιο ο Ναός της Θεάς Α­φροδίτης και σε αποθήκες οι Ναοί του Ηλίου και της Αρτέμιδος.
382
Στις χριστιανικές εκκλησίες καθιερώνεται το "αλλη­λού'ία" (hallelu-Jah) δηλαδή "δόξα στον Ιεχωβά". Ο αυ­τοκράτωρ της Δύσεως Γρατιανός διατάσσει το σβύσι­μο της "αιωνίας" Ιεράς Πυράς της Θεάς Βέστα και τον διωγμό των ιερειών της. Η μεγάλη περιουσία των φυλακισμένων Εστιάδων, μεταβιβάζεται στην εκκλησία.
*Τα συγκλονιστικά αυτά στοιχεία συνεχίζονται μέχρι και πέραν του 800 μ.χ. και θα συμπληρώνονται έν τω καιρώ. Θα δημοσιευτούν ακόμη ο Ιουστινιάνειος κώδικας που τιμωρούσε όποιον έλεγε ότι είναι ΕΛΛΗΝ σε θάνατο, οι αφορισμοί της εκκλησίας εναντίον των ΕΛΛΗΝΩΝ, καθώς και οι απίστευτες ύβρεις εναντίον κάθε τι ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ από τους «Αγιους» πατέρες της εκκλησίας ... 
Στο Υπέρ των Ελληνικών Ναών, που ο Λιβάνιος απευθύνει το 386 μΧ στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, ικετεύει σπαρακτικά για τη διάσωση του ελληνικού πολιτισμού. Κι αυτά συμβαίνουν μόλις 15 χρόνια μετά τη Μεγάλη Σφαγή των Ελλήνων, για την οποία ο χριστιανός χρονογράφος Σωζομενός γράφει:

«Όλοι σχεδόν οι Ελληνιστές θανατώθηκαν δόθηκε διαταγή να καούν και άλλοι να σκοτωθούν με το ξίφος. Και κοντά σ' αυτούς, για τον ίδιο λόγο, σ' ολόκληρη την επικράτεια έχασαν τη ζωή τους όσοι λάμπρυναν τη φιλοσοφία Αλλά εχαναν τη ζωή τους ακόμα και άνθρωποι που δεν ήσαν καν φιλόσοφοι και που απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων».

Το κείμενο Υπέρ των Ελληνικών Ναών, του Λιβάνιου αποτελεί τη συγκλονιστικότερη στιγμή της ελληνικής ιστορίας. Ένας πολιτισμός που επί χίλια χρόνια λάμπρυνε την ανθρωπότητα, εκπροσωπείται πλέον από έναν 80χρονο γέροντα που βλέποντας τα πάντα να γκρεμίζονται, στην κυριολεξία, γύρω του, ορθώνει το ανάστημα του προς τον αυτοκράτορα Μέγα Θεοδόσιο, τον ηθικό αυτουργό των ανυπολόγιστων καταστροφών.

Ττο 529 μ.Χ, επί Ιουστινιανού. Γράφει ο χριστιανός επίσης, χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας τα εξής: 

«Τη χρονιά αυτή, έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων. Πολλών οι περιουσίες δημεύτηκαν. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο. Ο ίδιος βασιλιάς (ο Ιουστινιανός) όρισε να μη πολιτεύονται οι ελληνίζοντες, στους οποίους δόθηκε τρίμηνη προθεσμία να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη».

Είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι το Ανάθεμα εναντίον αυτών που μελετούν διεξοδικά τα ελληνικά μαθήματα που εξαπολύθηκε το 787μΧ στη Σύνοδο της Νίκαιας, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διαβάζεται ανελλιπώς στις εκκλησίες, την Κυριακή της Ορθοδοξίας!

Λίγα χρόνια μετά από την προσπάθεια του Λιβάνιου να διασώσει τον ελληνικό πολιτισμό από το μένος του Μ. Θεοδοσίου, επί αυτοκράτορας Αρκαδίου (395-40Cool, εισβάλλει εντέχνως κατευθυνθείς στην Ελλάδα ο Γότθος Αλάριχος (396-399), χριστιανός το θρήσκευμα, ακολουθούμενος από χιλιάδες μοναχούς. Ο αρχηγός της φρουράς στις Θερμοπύλες, κι αυτός χριστιανός, αφήνει ελεύθερη τη διέλευση.
Ολόκληρη η Στερεά Ελλάδα καταστράφηκε ολοσχερώς, πλην της καλά οχυρωμένης Αθήνας. Το ιερό της Ελευσίνας παραδόθηκε στη φωτιά, μαζί με τους ιερείς. Στη συνέχεια, οι φανατικές ορδές πέρασαν στην Πελοπόννησο. Ο ευνούχος Ευτρόπιος, φανατικός χριστιανός, υπαγόρευσε στον Αρκάδιο, το 396, νόμο με τον οποίο διετάσσετο η κατεδάφιση όλων των ναών που είχαν απομείνει όρθιοι. Ο
Ευτρόπιος βοήθησε τον Ιωάννη Χρυσόστομο να γίνει Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το 398 κι εκείνος, με τη σειρά του, τον γλίτωσε από το θάνατο, κρύβοντας τον στην "Αγία" Σοφία, ένα χρόνο αργότερα, όταν έπεσε στη δυσμένεια του Αρκαδίου.Απολλώνιος